Na Ekstremalną Drogę Krzyżową wybrałem się już trzeci raz. Zdecydowanie było to najtrudniejsze wyzwanie z jakim musiałem zmierzyć się do tej pory (moja kondycja pogorszyła się w porównaniu z poprzednimi latami), choć wyjątkowe bo odbywało się w moim mieście. Tego dnia byłem w pracy, a baterie naładowałem dopiero na mszy świętej. Pełen pozytywnego myślenia rozpocząłem moją osobistą ”Drogę przełomu”.
Stacja I, II, III, IV, V, VI minęły błyskawicznie. Idąc myślałem żeby nauczyć się ciężkiej sztuki nie skazywania innych na śmierć, o skoku w nieznane (Bo żeby wygrać życie, trzeba być szaleńcem), o eksperymentach (Człowiek, który nie popełnił błędu, nigdy nie próbował niczego nowego), o tym żeby wierzyć w drugą osobę (Wierzę w Ciebie, żeby Ci się udało), o nie oglądaniu się na to, co pomyślą inni. Nagle przyszedł przełom zmęczenia i bólu – kolana zaczynały odmawiać posłuszeństwa, a odparzenia na stopach sprawiały, że każdy następny krok był sporym wyzwaniem. Jeszcze połowa przede mną – pomyślałem i powoli czołgałem się do kolejnych stacji walcząc też z sennością ekstremalną.
Poszedłem też za radą księdza i powtarzałem co jakiś czas: „Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste zmiłuj się nad nami”, co mi niewątpliwie pomagało, choć na chwile. Po niespełna 12 h marszu udało się. Rozważając ostatnią stację, czułem się jakbym to ja wypowiadał słowa: „Świadomość, że jestem w jakimś aspekcie za słaby, że popełniam błędy, była nie do zniesienia. Porażki były moim grobem, niczego mnie nie uczyły, zamykały na rozwój. Nie potrafiłem dostrzec w przegranej wartości i impulsu do zmiany”. Uświadomiłem sobie, że porażki muszą być kluczem do zwycięstwa. Przełom w moim życiu zaczął się w momencie kiedy wstąpiłem do Szlachetnej Paczki. Wtedy zacząłem żyć ekstremalnie, podejmować nowe wyzwania. Przejście w tegorocznej EDK utwierdziło mnie w przekonaniu, że chcę wygrać swoje życie. Jednak żeby to uczynić trzeba być szaleńcem i żyć ekstremalnie. Tego właśnie pragnę.
Uczestnik EDK Grodzisk Wielkopolski
