Czerwony
Jest
Moim
Ulubionym kolorem
I tu zaczyna się prawdziwa filozofia
Czy można powiedzieć, że czerwony jest
A może bardziej, że jest moim
Czy czerwony istnieje beze mnie
I czym jest, gdy nie jest moim
A może czerwony istnieje tylko potencjalnie
Czyli mógłby być, gdyby ktoś go zauważył
W takim razie, jak się czuje czerwony, gdy nikt go nie widzi
A tym bardziej z powodu bycia nieswoim
Ja czerwony mam
Spożywam go właściwie oczyma
By nakarmić nim mózg
A ten przetwarza to i mówi czerwonemu:
Jesteś czerwony.
Na to czerwony zaskoczony: jak to, to ja nie wiem, jaki jestem?
Ech, czerwony, nie pytaj się o to, co wiesz, albo nie. Raczej zapytaj się,
Czy w ogóle jesteś.
Bo gdzie tak w ogóle jesteś? Jeśli miałbyś być?
Choć, z drugiej strony być powinieneś. Gdy jesteś jest lepiej. Przynajmniej ja
Lubię, gdy czerwony jest. Lubię cię.
Aż strach pomyśleć co musi przeżywać czerwony, gdy nie dość że jest,
Gdy ktoś go ma, a nie lubi go. Mówi wtedy: nie lubię czerwonego.
Czyli niby czego nie lubi. Czerwonego, który bez niego nie istnieje,
Czy istnienia czerwonego w sobie, czy czerwonego w ogóle.
W takim razie, jaki jest czerwony w ogóle.
Źle to napisałem. Powinno być tak:
Jaki jest czerwony w ogóle?
Czekam na odpowiedzi. Bo to jest wiersz o bytach. Które jakoś istnieją.
Ale trzeba do tego się jakoś dobrać. Dobra. Teraz zaistniej…
